prawdziwe dążenie do spełnienia

Czy wspólne dzielenie łóżka obliguje mnie do codziennego współżycia? Czasem jestem zwyczajnie zmęczona, czasem mam jakieś problemy i nie mam ochoty, czasem wolę poczytać książkę. On zawsze ma ochote. Albo ja jestem inna, albo on jest jakiś...bardziej potrzebujący. Wywołuje to niepotrzebne konflikty lub napięcie. Wydaje mi się że kochamy się często, i nie chcę wprowadzać seksu jako rutyny w nasze życie. Z dzieciństwa pamiętam takie powiedzonko "siusiu, paciorek i pa', zaczynam myśleć że przed pa powinnam dodać seks.

Albo ja nie moge trafić na żaden fajny blog, albo ich nie ma.  Same autoreklamy lub depresje życiowe, a ja chciałabym poczytać jakby tu złapać wiatr z żagle. Skoro nie mogę od innych to sama sobie napisze:).  Po pierwsze- czes najwyższy przestać jęczeć. Trzeba się wziąść w garść , klata do przodu , odblokować mózg. Po drugie-nic co łatwe i proste nie przynosi satysfakcji. Wiele lat mi zajęło żeby być w takiej dupie jak teraz , więc musi też troche zająć czasu wydostanie się z niej. Po trzecie -naważniejsze-każdy kolejny dzień  w którym nic nie zrobię, żęby było lepiej jest jak jeden miesiąc cofania się w tył. Zawsze jest rozwiązanie i ja będę tego przykładem.

Mam dość wszystkiego. Zastanawiam się czasem jak bardzo ta osoba z którą się jest potrafi ranić. Albo jak bardzo potrafi spieprzyć życie? Nicmi nie wychodzi.Czuje, żedla mnie to już koniec. Jestem w cholernie ślepej uliczce, z której nie ma żadnego wyjścia. Nikt też nie jest w stanie mi pomóc.

Brakuje mi sił na wszystko. Mam dość tej pieprzonej utopii, samotna matka ma cholernie cięzko. Spoko znajdujesz pracę, oczywiście w moim przypadku nie dobrze płatną , ale lepsze coś niż nic. Opiekunka zabiera prawie całość, reszta na dojazdy i zostaje nędzny grosz z którego nawet na jedzenie nie wystarczy. Normalnie brakuje mi jakiegoś cudownego rozwiązania. Zawsze cos kosztem czegoś.